W dużym skrócie ceramika artystyczna to wypalane, gliniane wyroby zarówno użytkowe jak i dekoracyjne (odpowiednio formowane i zdobione). Zależnie do użytych surowców ceramikę artystyczną można podzielić na grupy:
– garncarskie,
– fajansowe,
– kamionkowe,
– porcelanowe.
Głównymi sposobami formowania ceramiki artystycznej, od najstarszych metod, są: lepienie i toczenie na kole, współczesne: odlewanie, toczenie, prasowanie z mas półsuchych. Zdobienie ceramiki odbywa się poprzez ręczne formowanie, rycie, wytłaczanie – pokrywanie barwnymi polewami i szkliwami.
Historia ceramiki sięga młodego paleolitu (wyroby garncarskie, figurki kultowe), poprzez neolit, gdzie obok formowania ręcznego zaczęto używać koła. Do dzisiaj za pomocą wyrobów ceramicznych można z dużą dokładnością określić kulturę, wiek a także pochodzenie geograficzne danej populacji (Egipt, Mezopotamia, starożytna Grecja).
W Europie na początku używało się ceramiki głównie do celów użytkowych: naczynia kamionkowe. Z upływem czasu i pod wpływem kultur z Azji mniejszej, do europy przywędrowały nowe metody zdobienia: fajans ze szkliwem kryjącym. W epoce renesansu nastąpił rozkwit ceramiki artystycznej, w szczególności we Włoszech: naczynia, rzeźba, ornamentyka – potem w baroku nastąpił dalszy rozwój fajansu (Holandia, Niemcy, Francja), a także wzrosło zainteresowanie ceramiką chińską. Nastąpiły pierwsze próby uzyskania kamionki czerwonej a zwłaszcza masy porcelanowej (znanej w Chinach od VII w.).
Pierwsze próby wyrobu porcelany podjęto we Włoszech w XVI w., potem we Francji w XVII i XVIII w. tzw. porcelana miękka. Porcelanę do celów artystycznych w Europie zaczęto używać w XIX w. po ulepszeniu procesów technologicznych (wprowadzono seryjne metody zdobienia) i porcelanę do tworzenia swoich dzieł zaczęli wykorzystywać wybitni artyści ceramicy m. in. Picasso.
Źródło: ENCYKLOPEDIA POWSZECHNA PWN 1973r.
